moja polska zbrojna
Od 25 maja 2018 r. obowiązuje w Polsce Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych, zwane także RODO).

W związku z powyższym przygotowaliśmy dla Państwa informacje dotyczące przetwarzania przez Wojskowy Instytut Wydawniczy Państwa danych osobowych. Prosimy o zapoznanie się z nimi: Polityka przetwarzania danych.

Prosimy o zaakceptowanie warunków przetwarzania danych osobowych przez Wojskowych Instytut Wydawniczy – Akceptuję

Cichy jak Kormoran

Jest zwrotny, cichy i doskonale wyposażony. – Mamy okręt na miarę XXI wieku – przyznają marynarze. W Święto Marynarki Wojennej do służby wszedł nowoczesny niszczyciel min ORP „Kormoran”. Za kilka miesięcy, po zaliczeniu sprawdzianu gotowości, zacznie wykonywać zadania bojowe.

Już na pierwszy rzut oka widać, że od starych niszczycieli min różni go niemal wszystko. Sylwetka ORP „Kormoran” wyraźnie nad nimi góruje, sam mostek umieszczony został dobrych kilka metrów wyżej. Co prawda nowy okręt jest tylko 30 cm dłuższy niż „Mewa” czy „Flaming”, ale już szerokością przerasta je o blisko trzy metry. – Dzięki temu zyskuje na stabilności. „Kormoran” może na przykład stawiać miny, nawet gdy stan morza wynosi cztery (w dziesięciostopniowej skali Douglasa – przyp. red). Dla porównania starsze niszczyciele min wykonują zadania do stanu morza trzy – wyjaśnia kmdr por. Piotr Sikora, dowódca 13 Dywizjonu Trałowców. Jednak istota różnic tkwi gdzie indziej. ORP „Kormoran” jest większy, bo został naszpikowany nowoczesnym sprzętem, który po prostu trzeba gdzieś pomieścić.

Rolls-Royce na morzu

– Okręt 601 z basenu numer 10, do basenu numer 8. Czy można? – pyta przez radio kmdr ppor. Michał Dziugan, dowódca ORP „Kormoran”. – Proszę bardzo – przychodzi odpowiedź z kapitanatu gdyńskiego portu. Po uroczystościach włączenia do służby, okręt zacumował przy nabrzeżu, gdzie na co dzień stoją jednostki 3 Flotylli. Teraz musi przejść „do siebie”, czyli na teren 13 Dywizjonu Trałowców. Na mostku poruszenie. – Silniki 20, 30, 50 naprzód, ster w lewo – słychać kolejne komendy. Powietrze przeszywa sygnał z tyfonu, czyli okrętowej syreny. Ruszamy.

„Kormoran” w mgnieniu oka odchodzi od nabrzeża i niemal w miejscu obraca się, by obrać właściwy kierunek. Tak zwrotny nie jest chyba żaden z polskich okrętów. – To kwestia pędników cykloidalnych – tłumaczy kmdr por. Sikora. Na dziobie „Kormoran” ma ster strumieniowy. Na rufie jednak zamiast tradycyjnych śrub, zamontowane zostały dwa pionowe urządzenia, przypominające koła z pięcioma łopatami. Dzięki ich wychyleniom, okręt może wykonywać błyskawiczne i ciasne manewry. – W skrajnym przypadku dziób staje w miejscu, zaś rufa wędruje dookoła niego. Wszystko to przypomina cyrkiel – podkreśla kmdr por. Sikora.

Kolejne zaskoczenie: mimo że załoga uruchomiła dwa potężne silniki diesla, okręt sunie po portowym basenie niemal bezszelestnie. Niczym Rolls-Royce. – Dla jednostki przeznaczonej do zwalczania min to sprawa kluczowa. Wiele z nich zostało zaprojektowanych tak, by wybuchać pod wpływem dźwięku o odpowiednio wysokim natężeniu – przypomina dowódca 13 Dywizjonu. A przecież może być jeszcze ciszej. Prócz silników diesla, okręt został wyposażony w trzy agregaty prądotwórcze. Podczas przejścia morzem zwykle pracuje jeden, który dostarcza na pokład energię elektryczną. Ale kiedy okręt wchodzi na pole minowe, uruchamiane są kolejne dwa. Zastępują one wysokoprężne silniki. Są ciche same w sobie. Dodatkowo jednak zostały zamknięte w specjalnych kontenerach.

Przed minami reagującymi na pole magnetyczne załogę ustrzec ma z kolei specjalna konstrukcja kadłuba. Został on zbudowany z amagnetycznej stali. Wartości pól fizycznych, które emituje okręt są więc naprawdę niskie.

Serce ściśle tajne

Suniemy dalej, a ja zaglądam na mostek. Właśnie: „mostek”. Na większości okrętów miejsce to określane jest mianem GSD, czyli głównego stanowiska dowodzenia. Ale na pokładzie „Kormorana” pomieszczenia przeznaczone do kierowania jednostką i realizacji zadań bojowych zostały rozdzielone. Tutaj mamy mostek, a pod pokładem BCI, czyli bojowe centrum informacji, z którego, w razie konieczności, także można dowodzić całym okrętem. – Taki podział pozwala chronić okręt. Zdarza się, że na pokład bierze się osoby postronne, na przykład pilotów, którzy pomagają wchodzić do nieznanych portów. Chodzi o to, by najściślej strzeżone tajemnice były z dala od ich wzroku – wyjaśnia kmdr ppor. Dziugan.

Sam mostek to rząd monitorów, na których członkowie załogi mogą śledzić wskazania dwóch radarów, mapę nawigacyjną i taktyczną. – Do dyspozycji mamy system umożliwiający sterowanie okrętową siłownią oraz stanowisko operatorskie głowicy optoelektronicznej – wylicza kpt. mar. Kacper Sterne, zastępca dowódcy okrętu. Głowica pozwala obserwować ruch wokół okrętu, zarówno w dzień, jak i w nocy. Żaden ze starszych niszczycieli min jej nie posiadał. Nowością jest też stanowisko łączności GMDSS połączone z miejscem dla marynarza odpowiedzialnego za sygnalizację taktyczną. – Na starszych okrętach sygnalista stał na zewnątrz. Tu nie musi – przyznaje kmdr por. Sikora. Na mostku znaleźć można też DP, czyli stanowisko dynamicznego pozycjonowania okrętu. – Kiedy „Kormoran” musi stanąć na przykład po to, by spuścić do morza pojazd podwodny, a potem poczekać aż on wróci, na pokładzie wystarczy wcisnąć przycisk. System sam utrzymuje okręt w optymalnej pozycji. Za pomocą DP możemy też zaprogramować trasę przejścia z pojazdem Double Eagle, który z pokładem połączony jest światłowodem – tłumaczy kpt. mar. Sterne.

Polski SCOT

Do BCI spływają informacje ze wszystkich okrętowych sensorów. Z części stanowisk sterować można na przykład pojazdami podwodnymi. Pomagają w tym wielofunkcyjne konsole broni podwodnej. Rozmieszczone na pozostałych stanowiskach wielofunkcyjne konsole operatorskie umożliwiają na przykład wysyłanie meldunków, a nawet sterowanie okrętem. I to za pomocą joysticka. Wszystkie elementy uzbrojenia spięte są w całość za pomocą systemu zarządzania walką SCOT, który opracowany został w gdyńskim ośrodku badawczym Centrum Techniki Morskiej.

Załoga „Kormorana” ma do dyspozycji cztery typy pojazdów podwodnych. Na pokładzie znajdziemy też trzy wielkokalibrowe karabiny maszynowe oraz armatę morską. Na razie jest to 23-milimetrowy Wróbel, który wkrótce jednak zostanie zastąpiony przez nowo zaprojektowaną 35-milimetrową armatę Tryton. – Przechodzi ona jeszcze testy na pokładzie korwety ORP „Kaszub”. To długi i skomplikowany proces – przyznaje kmdr por. Sikora. Okręt może rzecz jasna stawiać miny. I również ta operacja przebiega nieco inaczej niż na starszych niszczycielach min. – Wszystko dzięki sensorowi zejścia min, który automatycznie rejestruje i przekazuje dalej pozycje, gdzie wpadają one do morza – tłumaczy por. mar. Dariusz Konefał, dowódca działu artyleryjsko-rakietowego i broni podwodnej. Wcześniej pozycje sygnalizowane były gwizdkiem albo buczkiem i notowane ręcznie.

Na tym jednak nie koniec. Okręt posiada bowiem wiele drobnych udogodnień, które w newralgicznych momentach mogą okazać się niezwykle ważne. Alarmy bojowe czy informacje o skażeniach okrętu przekazywane są nie przez wewnętrzne radio, ale przez rozmieszczone w wielu miejscach świetlne sygnalizatory. Pozwala to zachować ciszę tak ważną wobec bliskiej obecności nieprzyjaciela. W przypadku pożaru na pokładzie poszczególne pomieszczenia „Kormorana” można odciąć za pomocą grodzi, ale jednocześnie je gasić, podłączając węża do zamontowanych przy podłodze złączek. Nowy okręt oznacza też dla załogi znacznie wyższy komfort służby. – Pomieszczenia socjalne są mniejsze. Mieszka w nich maksymalnie siedmiu marynarzy. Mamy też do dyspozycji kilka łazienek. Na ORP „Mewa”, gdzie służyłem do tej pory, była tylko jedna – wylicza por. mar. Konefał. – Może to drobiazgi, ale podczas kilkutygodniowych wyjść na morze, ich znaczenie rośnie – dodaje.

ORP „Kormoran” został zbudowany przez gdańską stocznię Remontowa Shipbuilding. Do służby wszedł 28 listopada 2017 roku, w Święto Marynarki Wojennej. Pierwsze zadania zacznie jednak realizować za kilka miesięcy. – Załoga musi się zgrać, a przede wszystkim zdać zadania programowe 01 i 02. Stanowią one sprawdzian gotowości do opuszczenia portu i samodzielnego operowania na morzu – wyjaśnia kmdr ppor. Dziugan.

Łukasz Zalesiński

autor zdjęć: Jarosław Wiśniewski

dodaj komentarz

komentarze


Sojusz także nuklearny
 
Snipery dla polskich FA-50
Żołnierska pamięć nie ustaje
Zapomogi dla wojskowych poszkodowanych w powodzi
Karta dla rodzin wojskowych
Czworonożny żandarm w Paryżu
Rozliczenie podkomisji Macierewicza
Odznaczenia dla amerykańskich żołnierzy
Niepokonany generał Stanisław Maczek
Adm. Bauer: NATO jest na właściwej ścieżce
Mark Rutte w Estonii
Rajd pamięci i braterstwa
Olympus in Paris
Hokeiści WKS Grunwald mistrzami jesieni
Rumunia, czyli od ćwiczeń do ćwiczeń
Zmiana warty w PKW Liban
Złoty Medal Wojska Polskiego dla „Drago”
The Power of Buzdygan Award
Czas „W”? Pora wytropić przeciwnika
Jak dowodzić plutonem szturmowym? Nowy kurs w 6 BPD
Święto marynarzy po nowemu
Mikrus o wielkiej mocy
Polacy pobiegli w „Baltic Warrior”
Zagrożenie może być wszędzie
Komisja bada nielegalne wpływy ze Wschodu
Cześć ich pamięci!
Olimp w Paryżu
Wojskowi rekruterzy chcą być (jeszcze) skuteczniejsi
Kto dostanie karty powołania w 2025 roku?
Rosomaki w rumuńskich Karpatach
Miliony sztuk amunicji szkolnej dla wojska
Udane starty żołnierzy na lodzie oraz na azjatyckich basenach
Szkolenie 1000 m pod ziemią
Polskie „JAG” już działa
Breda w polskich rękach
Polski wkład w F-16
Polskie mauzolea i wojenne cmentarze – miejsca spoczynku bohaterów
Centrum Robotów Mobilnych WAT już otwarte
Grób Nieznanego Żołnierza ma 99 lat
Kleszcze pod kontrolą
Po pierwsze: bezpieczeństwo granic
Rosyjskie wpływy w Polsce? Jutro raport
Żeby nie poddać się PTSD
NATO odpowiada na falę rosyjskich ataków
Jacek Domański: Sport jest narkotykiem
Ile GROM-u jest w „Diable”?
„Złote Kolce” dla sportowców-żołnierzy
Jak Polacy szkolą Ukraińców
Operacja „Feniks” – pomoc i odbudowa
Polski producent chce zawalczyć o „Szpeja”
Ustawa o obronie ojczyzny – pytania i odpowiedzi
Witos i spadochroniarze
Namiastka selekcji
Żeglarz i kajakarze z „armii mistrzów” na podium
Ogień nad Bałtykiem
Rozkaz: rozpoznać przeprawę!
Byłe urzędniczki MON-u z zarzutami
Do czterech razy sztuka, czyli poczwórny brąz biegaczy na orientację
Żaden z Polaków służących w Libanie nie został ranny
Kamień z Szańca. Historia zapomnianego karpatczyka
Ostrogi dla polskich żołnierzy
Ostre słowa, mocne ciosy

Ministerstwo Obrony Narodowej Wojsko Polskie Sztab Generalny Wojska Polskiego Dowództwo Generalne Rodzajów Sił Zbrojnych Dowództwo Operacyjne Rodzajów Sił Zbrojnych Wojska Obrony
Terytorialnej
Żandarmeria Wojskowa Dowództwo Garnizonu Warszawa Inspektorat Wsparcia SZ Wielonarodowy Korpus
Północno-
Wschodni
Wielonarodowa
Dywizja
Północny-
Wschód
Centrum
Szkolenia Sił Połączonych
NATO (JFTC)
Agencja Uzbrojenia

Wojskowy Instytut Wydawniczy (C) 2015
wykonanie i hosting AIKELO