MON chce pozyskać od Szwecji, jako tzw. opcję pomostową do czasu zakupu nowych jednostek o kryptonimie „Orka”, używane obecnie przez Svenska Marinen okręty podwodne typu A17S – HMwMS „Södermanland” i HMwMS „Östergötland”. Obie jednostki mają już około 30 lat, ale przeszły gruntowną modernizację.
Ministerstwo Obrony Narodowej potwierdziło, że tzw. opcją pomostową do czasu zakupu nowych okrętów podwodnych o kryptonimie „Orka”, będą prawdopodobnie okręty typu A17 Södermanland – HMwMS „Södermanland” i HMwMS „Östergötland”. To dwie jednostki szwedzkiej produkcji, służące dotychczas w tamtejszej marynarce wojennej.
„Södermanland” i „Östergötland” zostały zbudowane w latach osiemdziesiątych. Ich budowę rozpoczęto odpowiednio w 1985 i 1986 roku, a do służby weszły w 1989 roku i 1990 roku. Dzięki temu jednak, że na początku wieku (w latach 2000–2004) przeszły gruntowną modernizację, która objęła m.in. wymianę napędu na silnik niezależny od powietrza atmosferycznego, z powodzeniem mogą podołać zadaniom bojowym w wymagających wodach Bałtyku.
Krótkie serie
Po drugiej wojnie światowej szwedzki rząd przyjął zasadę dynamicznego rozwoju swojej floty podwodnej, polegającą na wprowadzaniu co kilka lat do służby krótkich serii – liczących maksymalnie sześć jednostek – nowych okrętów podwodnych. Pierwszym typem był Hajen (sześć jednostek zwodowanych w latach 1954–1958), który bazował na wnioskach i doświadczeniach zebranych podczas badań niemieckiego U-Boota typu XXI U-3503. Kolejne typy szwedzkich okrętów podwodnych to: Draken (sześć okrętów zwodowanych w latach 1960–1962), A11B Sjöormen (pięć okrętów zwodowanych w latach 1967–1968) oraz A14 Näcken (trzy jednostki zwodowane w latach 1978–1979).
Decyzja o budowie następców typu A14, oznaczonego jako A17 Västergötland, zapadła na początku lat osiemdziesiątych. Początkowo planowano, że okręty HMwMS „Västergötland” (zwodowany w 1986 roku), HMwMS „Hälsingland” (1987), HMwMS „Södermanland” i HMwMS „Östergötland” (oba zwodowane w 1988 roku), zostaną wyposażone w napęd niezależny od powietrza atmosferycznego. Niestety, opóźnienie prac badawczo-rozwojowych w cywilnej jednostce badawczej Saga spowodowało, że ostatecznie w A17 zamontowano klasyczne napędy elektryczno-spalinowe.
A17 Västergötland
Jednostki typu A17 Västergötland mają 48,5 metra, szerokość 6,06 metra, a ich wyporność standardowa (nawodna) wynosi 1070 ton. Ponieważ do budowy A17 zastosowano stal ferromagnetyczną HY-80 (High Yield 80), która wytrzymuje naprężenia wynoszące co najmniej 550 MPa, okręty te mogą bezpiecznie schodzić na głębokość ponad 300 metrów.
Sercem napędu A17 Västergötland są dwa silniki wysokoprężne Hedemora V12A/15UB o mocy nominalnej 795 kW (1080 KM) oraz silnik elektryczny ASEA o mocy 1320 kW. Moc podawana jest na pojedynczy, krótki wał, zwieńczony wolnoobrotową pięciołopatową śrubą napędową. Silnik A17 umożliwia osiąganie na powierzchni prędkości 10–11 węzłów, a pod wodą około 20 węzłów.
Jeśli chodzi o uzbrojenie i specjalistyczny sprzęt, to okręty A17 Västergötland wyposażono w sześć wyrzutni torped kalibru 533 mm i trzy wyrzutnie kalibru 400 mm, a także w system kierowania walką Ericsson IDPS-17 SESUB 900A oraz system hydrolokacyjny Krupp Atlas Elektronik Atlas CSU-83.
Modernizacja A17
Ponieważ dla dowództwa szwedzkiej marynarki wojennej strategicznym celem było wprowadzenie do służby okrętów podwodnych wyposażonych w napęd niezależny od powietrza, już w momencie wejścia do służby okrętów A17 było jasne, że szybko doczekają się one następców. Zostały nimi jednostki A19 Gotland, które przekazano szwedzkiej marynarce wojennej w 1996 roku. Doświadczenia z ich służby na morzu udowodniły, że nowego typu silniki są skuteczne, dlatego już dwa lata później Szwedzi podjęli decyzję o modernizacji dwóch A17, a dwa najstarsze okręty z tej serii sprzedano Singapurowi (HMwMS „Västergötland” i HMwMS „Hälsingland”).
Prace modernizacyjne okrętów HMwMS „Södermanland” i HMwMS „Östergötland” ruszyły w 2000 roku. Najbardziej zauważalną zmianą było ich znaczące wydłużenie. Ponieważ między kioskiem a rufą wstawiono 12-metrową sekcję z napędem niezależnym od powietrza atmosferycznego, długość okrętów wzrosła do 60,5 metra. Zwiększyła się także ich wyporność – do ponad 1500 ton.
Na jednostkach zainstalowano system dowodzenia Saab SESUB 960, który umożliwia jednoczesne namierzanie dziesięciu celów i naprowadzanie przewodowo dwóch torped. Niezbędne w walce dane dostarcza mu system hydrolokacyjny Atlas Elektronik CSU 90-2, w którego skład wchodzą m.in.: dziobowa stacja hydroakustyczna CSU-3-4 (CAS), sonar aktywny przeznaczony do pomiaru odległości (CTA), burtowe zespoły przetworników niskiej częstotliwości Thales „Hydra”, holowana stacja hydroakustyczna TAS lub ACTAS (pasywna lub aktywna) i detektor min Signaal Processing Systems. Poza tym A17 otrzymały nowe peryskopy z masztem elektrooptycznym.
Modernizacja okrętów A17 Västergötland była w takim stopniu głęboka, że dowództwo Svenska Marinen zdecydowało się oznaczyć unowocześnione jednostki HmwMS „Södermanland” i HMwMS „Östergötland” jako odrębny typ – A17 Södermanland (używana jest także nazwa A17S).
autor zdjęć: Źródło: Wikipedia
komentarze